Kaybettim

23.03.2023

Bunu sizlere söylemek için kabullenmeyi bekledim. Günlerdir evin altını üstüne getirdim ve artık umudum kalmadı. Artık size söyleyebilirim.

Satürnle benim bir çift kolyem vardı hatırlarsanız. Ona verirken "Bunu her takışında yanında olduğumu hisset." demiştim. Ölmeden önce bana "Birlikte ölelim." demişti. O gün boynundaydı. Satürnlü kolye...

Onu çalmışlardı biliyor musunuz? Aynından alıp yerlerini değiştirerek kavuşabilmiştim kolyeye. Geçen gün o kolye kayboldu. En son ne zaman taktığımı biliyorum fakat kolyeyi nereye koyduğumu hatırlamıyorum. Bakmadığım yer kalmadı. Evin her yerini aradım. Hatta süpürgede biriken tozları bile çıkarıp elimle mıncıkladım.

Ablam veya annem gördü mü acaba diye kolyenin fotoğrafını dahi attım onlara, görmemişler. Nefesim kesildi. Kolyeyi kaybettiğimi anladığım an nefes alamamaya başladım. Kalbim sıkıştı, gözlerim doldu. Kursa gitmeden önce arkadaşımla buluşacaktım ve tüm yolda ağlayarak yürüdüm.

Ben basit bir kolyeye, bizim için anlamı olan kolyeye sahip çıkamadım. Ondan bana kalan tek anlamlı şeyi, bizim aramızdaki bağın en büyük somut kanıtını kaybettim. Kolyeden geriye sadece zinciri duruyor, satürnlü ucu taktığım iple birlikte ortadan kayboldu.

Nasıl bulacağım onu? Yok hiçbir yerde. Kendimi asla affetmeyeceğim. Yerini asla dolduramayacak en özel şeyi kaybettim ben. Onunla bağlantılı olan değerli kolyeyi kaybettim.

Çığlık atmak istiyorum. Bağırarak, hıçkırarak... Nefesim kesilene dek ağlamak istiyorum. Nasıl yapabildim bunu? Nasıl koruyamadım o değerli kolyeyi? Kendimden bir kez daha nefret ettim. Özür dilerim Satürn, ben bize ait bir şeyi kaybettim. Özür dilerim sevgilim.