Biri Zihnimi Durdursun

09/07/2023

Hayatımın ne kadar iyi gittiğine şahit olduğumuz şu dönemde aniden nasıl dibe batabildiğimi sorguluyor herkes. Komik, değil mi? Ben yine zihnime karşı kaybediyorum.

Dün yine batırdım her şeyi. Zihnime karşı kaybetmeye başladığımın en büyük kanıtı bu. Elimdeki en güzel şeyi kendi ellerimle yok ediyorum. Yaşadığım, gördüğüm bu güzel rüyayı zihnim yüzünden bir kâbusa çeviriyorum. Canımı en çok acıtan tam olarak bu. Zihnim kontrolü ele alıyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum. Kontrol bendeyken zihnimin dağıttığı parçaları toplayamıyorum, tüm parçalar elime batıyor.

Bir önceki yazımı paylaştıktan çok kısa bir süre sonra Serendipity görüntülü aramıştı. 2 saat konuştuk telefonda. İyi geldi mi? O an için evet. 2 saatliğinede olsa zihnimin varlığını unutabilmiş ve o güzel rüyama dönebilmiştim. Satürn'den sonra benimle bu şekilde kimse ilgilenmediği için hâlâ garip geliyor. Alışmalıyım sanırım. O günün akşamı Serendipity'ye "Bence görüşmeyi kesmeliyiz. Ben bu haldeyken sağlıklı bir ilişki yürütemeyiz. Eğer daha çok görüşürsek sana kapılırım ve ben korkuyorum. Daha fazla görüşmeyelim lütfen, arama beni." yazacaktım az kalsın.

Peki dün ne yaptım? Hadi tahmin edin. Her şeyi birkaç dakika içinde nasıl batırabileceğimi tahmin edin. Zihnim o kadar delirdi ki onu durdurmakta zorlanıyorum. Kendimle yaptığım bu savaşın sonucunda felaket mi doğacak yoksa bir dönemi mi atlatacağım belli değil. Zihnim durdurulamaz halde.

Dün ağladığımı sonradan duyup kızmasın diye Serendipity'ye haber verdim. Ne olduğunu sordu ve benim için bir video çektiğini söyledi. 13 saniyelik bir video gönderdi. Sahil kenarında karaya vuran deniz yosunları vardı videoda. Denizden kıyıya gelen dalgalar yosunların üstünden geçip gidiyordu. Daha çok ağladım. O an o yosunlar gibi hissediyordum çünkü. Yaşamakta zorlandığım bu dünyada bir şekilde yaşamaya devam ediyordum. Ne yaşamayı ne de ölmeyi becerebilmiştim. Tıpkı o yosunlar gibi.

Ona neredeyse büyük bir hata yapmak üzere olduğumdan bahsettim. Ne olduğunu henüz söylemediğimden endişelendi. Endişelenmesin diye yazmaktan son anda vazgeçtiğim mesajdan bahsettim. İçi tam rahat etti derken işte o an batırdım her şeyi. Görüntülü konuştuğumuz günün gecesinde zihnimle kavga halindeyken elime falçata alıp camdaki yansımamla kavga ettiğimi söyledim. Neyse ki bir yerime saplamamıştım ama onu elime almış olmam bile onu delirtmeye yetti. Sinirlendi, o an müsait olsa muhtemelen feci bir kavga edecektik. Gerçi bugün uyandığında o sinirinden kaçma gibi bir şansım olmayacak.

Daha kötüsü ne biliyor musunuz? Ona bahsettiğim bu anı gerçekten yaşadım mı yoksa zihnimin derinliklerine inip zihnimle kavga ederken kafamın içinde yaşadığım olay mı ayırt edemiyorum. Yani, gerçekten o falçatayı elime aldım mı yoksa kafamın içinde kavga ederken zihnimde canlanan görüntüler miydi? Lise dönemi bu çok sık olduğu için ayırt etmekte hep zorlanırdım. O yüzden bazı tanıdığım kişiler gerçek değilmiş gibi hissettiriyor ya. Yine aynı döngüde miyim?

Rudra'yı -en yakın arkadaşım- aradığımda kontrolden çıktığımı ve acil destek almam gerektiğini söyledi. "Şizofrene bağlayacaksın en son hastaneye kapatacaklar seni." dedi. Haklı sanırım. Şizofren değilimdir, değil mi? Yoksa öyle miyim? Öyleysem hayatımdaki gerçek kişiler kimler? Kimleri kafamda kurdum? Yoksa koca bir hayatım kendi uydurduğum dünyam mıydı?

Zihnim şuan yaşadığım durumdan oldukça memnun çünkü savaşı kazanmak üzere. Hâlâ kurtulmak için çırpınıyorum. Gücüm kalmadı. Biri gelip zihnimi durdursun artık. Kafamın içinde yankılanan bu bağırış ve çığlıklara katlanamıyorum. Kimsenin bana yardım edemeyeceğini bildiğim halde bunu dilemenin verdiği acıyı nasıl tarif edebilirim size?